|
Verkracht. Mooi, verbeeldend woord. Maar wat is het eigenlijk? Waar gaat het in schuil? Is het altijd direct zichtbaar of vraagt het tijd? Als een vlinder komt ze op me over. Ze vliegt af en aan. Benut de hele ruimte. Is aanwezig, maar ongrijpbaar. Ze lacht met heel haar gezicht als ik haar aanspreek op haar luidruchtigheid. Fladderend en zwierig ontduikt ze mijn vermaning als ze dingen doet die niet mogen. Ze verkent grenzen, speelt spelletjes en daagt vrolijk uit. Soms doet ze actief mee. Heel even maar, want dan ziet ze weer iets anders wat leuker, interessanter is. Als een vlinder die van bloem naar bloem vliegt. Onbevangen lijkt het. De middag dat we buiten een spel spelen, loopt ze mank. Theater? Zou kunnen; deze sterke dame is vindingrijk en creatief genoeg om op die manier te zorgen dat ze even wat extra aandacht krijgt. Op mijn vraag of ze pijn heeft, trekt ze heel snel een klein stukje van haar enkellange jurk op. Er piept een wit stukje verband onder haar kleding vandaan. Snel strijkt ze haar jurk weer glad en springt ze het hinkelpad op. Valt dus erg mee, is mijn conclusie. Een maand later zijn we bezig met een workshop als ze me wenkt. Geheimzinnig loopt ze naar een hoek van de ruimte. Ze trekt vliegensvlug drie lagen kleding naar beneden. Verbijsterd staar ik naar littekens van derdegraads brandwonden die zich over haar beide onderbenen uitstrekken. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Huid van haar bovenbenen is gebruikt om de wonden te dichten. Ik sta nog steeds met mijn mond vol tanden als zij haar jurk al weer netjes op zijn plek heeft. Ik draai me om en ze zit weer vrolijk te plakken. Ik denk terug aan de middag dat ze hinkelde. Over veerkracht gesproken!
0 Comments
Vrolijkheid zit in onverwachtse, vaak kleine dingen. Bijvoorbeeld in limo met rietjes! In een juf die geen Somalisch spreekt, maar toch een poging doet. Of in zelfgemaakte papieren tolletjes! Ik neem stroken papier en prikkers mee. Bij binnenkomst lijken de oudste kinderen ietwat teleurgesteld: ‘hmm... geen idee of dit wel leuk wordt’, valt er van hun gezichten te lezen. Als ik mijn hand open doe om te laten zien wat ik heb gemaakt, wordt hun uitdrukking er niet enthousiaster op. Tot dat..... ik mijn maaksel laat draaien op de grond! Fascinatie. ‘Bielbol!’, ‘bielbol!!’ Al gauw gaan we aan de slag. Er wordt geconcentreerd gewerkt en geëxperimenteerd. De stroken strak om de prikker draaien is cruciaal, zo blijkt na een aantal testjes. Je tol draait dan sneller. Zodra de kinderen merken dat ook de vorm van de tol de draaisnelheid beïnvloedt, worden de tolletjes geperfectioneerd. Aan het eind van de workshop is er natuurlijk een wedstrijdje. Welke tol houdt het het langst vol? Vol vuur worden de tolletjes aangemoedigd. Spanning en gejuich. Dansende, kleurrijke vormen op de vloer. De een draait nog sneller dan de ander. Sommigen oncontroleerbaar, het hele speelveld zigzaggend doorkruisend. Anderen gedisciplineerd draaiend, komen nauwelijks van hun plek; schilderen caleidoscopische kleurstrepen. Totdat de zwaartekracht wint en de tollen een voor een stil vallen. Om een prikker opgerolde stroken papier liggen bewegingsloos op de grond. Weg is de magie. Voor even dan. Drie seconden later begint de volgende ronde! |
Over grote en kleine mensen en dingen die me raken.
Alles
|
RSS-feed