In een nieuwsbrief lees ik een oproep van een Syrische dame. Ze wil graag met medebewoners praten over het opvoeden van kinderen die uit een oorlogssituatie komen. Ik zie overeenkomst in mijn werk voor de Vrolijkheid en haar doelstelling. Geïntrigeerd door de dame achter deze oproep besluit ik uit te vogelen waar ze woont en haar op te zoeken. Wat volgt zijn wekelijkse bezoekjes aan haar gezin. Bezoekjes waarin ze koffie met lekker veel kardemom voor me maakt, haar man tolkt - hij spreekt een beetje Engels - en we praten over het leven, overeenkomsten, verschillen, hoop en dromen. Wat me in dit gezin raakt is de openheid waarmee ze vertellen. Mijn interesse in wie ze zijn als mens, wat hen beweegt, wat ze bezighoudt wordt gastvrij ontvangen en beantwoordt. Ik stuntel soms in mijn uitdrukkingsvaardigheden en zo nu en dan is er hilariteit omdat ik mijn woorden met theatrale gebaren aanzet. Ons lachen verbindt, maar ook het moeilijk kunnen uitdrukken wat je bedoelt. Ik ben niet de enige voor wie het lastig is. Ze vertellen over hun leven in het thuisland, waar hij ooit theaterwetenschappen en zij pedagogiek studeerde. Regelmatig komen ze meehelpen met activiteiten, introduceren me bij nieuwe bewoners als ik met onze vrolijke flyer langs caravans ga. Dan komt de mededeling dat ze een huis hebben gekregen. Binnen twee weken zullen ze in Bergen (NH) wonen. Een nieuwe spannende fase breekt voor hen aan. Veertien dagen later wisselen we gegevens uit, wordt er afscheid genomen en zwaai ik hen uit.
0 Comments
Leave a Reply. |
Over grote en kleine mensen en dingen die me raken.
Alles
|