Als ik aan het eind van de middag samen met een stagiaire richting de receptie van het azc loop, komen we in het voorbijgaan een meneer tegen met een gitaarkoffer. Ik vraag hem of hij muzikant is. Enthousiast geeft hij antwoord en even later zitten we midden in het woon-slaapkamertje waar het gezin woont. Hoe klein ook, de ruimte ademt gastvrijheid en vrolijkheid. Ik zie gekleurde knipsels en handgemaakte wandversiering in allerlei kleuren. De geur van anijs en zoete kruiden vult de kamer... Coffee? Ja graag! One moment. De man verdwijnt achter een deur. Onze stagiaire maakt een babbeltje met het achtergebleven dochtertje. Ik neem ondertussen de ruimte in me op. Onbewust ga ik een vergelijking aan met andere azc's. De gordijnen zijn hetzelfde, zo ook de lockers, dekens, tafels, stoelen en het babybedje, allemaal standaardinventaris... Tussen deze eenheidsworst vallen persoonlijke voorwerpen des te meer op. Mijn blik blijft rusten op een - voor mij - vreemd object. Wat zou het kunnen zijn? Op zoek naar het antwoord bedenk ik dat alles wat herkenbaar en alledaags voor deze mensen was, achterbleef in Egypte. Dat een groot deel van de wereld hier, voor hen waarschijnlijk zo zou zijn als dat ene mij onbekende voorwerp: vreemd en nauwelijks te plaatsen. Als de deur weer open gaat, wordt een rijkversierd dienblad aangedragen met daarop kopjes sterk geurende koffie en zelfgebakken Egyptische lekkernijen. De man vertelt met een trotse glimlach dat dit typische Egyptische koekjes zijn. Nu kent iedereen in onze regio Fryske dúmkes, de typisch Friese anijskoekjes. Maar authentieke Egyptische koekjes ken ik niet... Wat leuk om nu de kans te krijgen om letterlijk een stukje van die andere cultuur te proeven! Als ik een hap neem van het brosse koekje, wacht de man met een vragende blik af wat ik van het baksel vind. Ik lach. Herkenning! Egyptyske dúmkes!
0 Comments
Leave a Reply. |
Over grote en kleine mensen en dingen die me raken.
Alles
|