Dag in dag uit staat Schaap in haar weide.
Vogel vertelt haar steeds over de avonturen die hij beleeft.
Kleuren, sferen en beelden van ver.
Schaap zou die wereld best eens met haar eigen ogen willen verkennen.
Maar ja, geen vleugels. Maar ja, de boer. Maar ja, het hek...
Het was er al toen ze nog Lam was. En nu? Nu is het er nog steeds.
Vogel ziet het probleem niet. Vogel bekijkt alles anders.
En dan... als Schaap met de blik van Vogel naar het hek kijkt,
blijkt dat het hek maar tot haar knie reikt. Maar of Schaap durft?

'De opwindende geïsoleerdheid van het tegen de wind aan leunen tijdens het liften, wachtend op iemand die zal stoppen en me een lift zal aanbieden; misschien naar een stad drie mijl verderop, misschien naar een nieuwe vriendschap, misschien naar de dood.' Deze passage uit The Dice Man, verwoordt het misschien wel het best: het verlangen uitdagingen aan te gaan, een andere rol te spelen of onszelf te overstijgen. Dat verlangen aangaan vergt moed, verbeeldingskracht. Verbeelding schept verhalen. Het neemt dat wat je ziet mee op avontuur. Een vogel en een schaap worden zo hoofdrolspelers in een verhaal dat ze misschien wel volledig uit hun context haalt. Dat is het mooie van verhaal; het kent geen grenzen.