Dag in dag uit staat Schaap in haar weide. Vogel vertelt haar steeds over de avonturen die hij beleeft. Kleuren, sferen en beelden van ver. Schaap zou die wereld best eens met haar eigen ogen willen verkennen. Maar ja, geen vleugels. Maar ja, de boer. Maar ja, het hek... Het was er al toen ze nog Lam was. En nu? Nu is het er nog steeds. Vogel ziet het probleem niet. Vogel bekijkt alles anders. En dan... als Schaap met de blik van Vogel naar het hek kijkt, blijkt dat het hek maar tot haar knie reikt. Maar of Schaap durft?

Iedereen kent het wel. Je wilt iets bewaren, omdat het waardevol voor je is, maar juist daarom leg je het uit het zicht waar het na een tijdje je aandacht verliest. Het pakketje brieven van die ene vakantieliefde. De eerste tanden die je wisselde. De oude diaprojector. Jaren later ontsnappen ze aan de vergetelheid en worden ze hervonden. Onlangs vond ik in het antieke knopenblik van mijn grootmoeder een sleuteltje. Verroest en vastgeknoopt aan een draadje waar ze ongetwijfeld eerder ook de sokken mee stopte. Onmiskenbaar van een dagboek. De toegang tot dat waar ze haar innerlijke roerselen aan toe vertrouwde. Mijn grootmoeder, een vrouw die ik mijn leven lang als gesloten en zeer solitair beschouwde, bezat wellicht een boek waarin ze haar persoonlijkheid weerspiegelde. Het sleuteltje kon haar geheimen en reflecties ontsluieren. Een voor mij onmetelijk waardevolle schat, ware het niet dat het dagboek al heel lang geleden verdwenen is. Toch is het vinden van iets dat ooit vergeten is een enorme rijkdom op zich. Het is een bron van inspiratie. Het vertelt verhalen. Het wekt suggesties. Een mooi uitgangspunt voor associaties en creatieve vluchten.